Bij uitvaarten klinkt steeds vaker applaus. Niet alleen voor een mooie toespraak, maar ook voor de overledene zelf. Uit dankbaarheid en als laatste eerbetoon.
Applaus (Latijn applaudere, slaan op, klappen), is een uiting van waardering waarbij de handen op elkaar worden geslagen. Soms wordt applaus ruimer opgevat: een manier om waardering te uiten. De gewoonte om te applaudisseren is waarschijnlijk zo oud als de mensheid zelf.
Applaudisseren in het theater of stadion vinden we doodnormaal. Bij een afscheid van een overleden geliefd persoon voelt het wat ongemakkelijk om te applaudisseren, maar het komt wel steeds vaker voor. Vooral bij druk bezochte bijeenkomsten.
Na een voorgedragen toespraak of live gezongen of gespeelde muziek volgt steeds vaker een spontaan applaus als waardering. Maar ook bij het heffen van het glas ‘op het leven’ is het zeker niet ongebruikelijk meer om dit te uiten met een staande ovatie als laatste eerbetoon aan de overledene.
Applaus bij het laatste afscheid is een gevoel van saamhorigheid en verbondenheid. Staande ovatie, soms ongemakkelijk, maar in veel gevallen zeer gewaardeerd…